Yuki kijkt me kritisch aan, en zet nog een plukje van mijn haar vast.
Zo, jij bent klaar voor mijn meerderjarigheidsdag, zegt ze tevreden, nu maar wachten tot we naar beneden kunnen.
Yuki zit op bed in haar zijden kimono. Ze heeft geslapen onder een dekbed met kraanvogels. Niet zomaar een sierlijke vogel, maar hét Japanse symbool voor een lang en gelukkig leven. Yuki heeft mij haar kimono met pioenrozen geleend. Pioenrozen staan voor de zomer en volgens Yuki is dat helemaal mijn seizoen. Ik moet dat nog zien: voorlopig regent het hier al de hele dag.
Yuki is de dochter van Emi. Emi’s knusse Japanse restaurant is vlak bij ons huis. Olle en ik komen er al jaren. Om het eten natuurlijk, maar ook om de origami van servetten, de kleurige lantaarns, het behang met pauwen en kersenbloesem en het wandkleed met de opkomende zon. Er is een lichte, serene ruimte voor theeceremonies, met wanden van rijstpapier, waar Emi ook haar serviezen heeft staan: zij houdt net zoveel van porselein als ik.
Yuki is nu bijna 20, een mijlpaal die volgens de Japanse traditie gevierd wordt met seijin no hi, meerderjarigheidsdag. Het plan was eigenlijk om dat in Japan te vieren. In het geishadistrict in Kyoto, waar Emi vandaan komt. Maar heen en weer vliegen werd gedoe. En dus loste ze het anders op. Wél een traditioneel Japans feest, maar dan in het landhuis van vrienden. Het huis heeft iets dubbels: het is chic en shabby tegelijk. De oprijlaan is statig, met een echte grachtengordel, het gebouw bijna deftig, maar het water in het zwembad is groen. Een reiger houdt voortdurend de wacht op de rand. Ik denk omdat hij hoopt dat hij er kikkers kan vangen. Van buiten is het landhuis Europees, maar van binnen ademt het Azië. Met handbeschilderd Japans behang, verrassende tapijten en immense Chinese vazen. Vanuit elke ruimte heb je zicht op de tuin met een mix van Aziatische bomen en planten.
Emi is beneden nog druk in de keuken. Samen met Jack en Pippadour maakt ze van de biologische groenten uit de oude kas Yuki’s verjaardagsbuffet. Ik weet dat Emi straks de tafels dekt met het servies van haar moeder. Het is onderdeel van de traditie. Elk bordje, elk kopje en elk kommetje vertelt een stukje van hun familieverhaal. Ze geeft mij straks een seintje als het buffet klaar is. Als alle gasten er zijn. En als Yuki in haar kimono naar beneden kan komen. Emi zal dan speechen. En ik weet al wat de eerste woorden zijn:
“Daar is de zon.”
Want zo ziet zij Yuki. En zo zonnig staat Emi in het leven. Wat er ook gebeurt, zij ziet de zonzijde.
Het feest is straks in de tuin van het landhuis. Er staan lange tafels, met kandelaren in allerlei soorten en vazen met handgeplukte boeketten uit de bloementuin. Emi heeft buiten dezelfde lantaarns gehangen als in het restaurant.
Van de sfeer in dit huis, de Japanse symbolen, patronen en stoffen wil ik iedereen laten meegenieten. Daarom vind je die allemaal terug in de nieuwe collectie.
Dan hoort Yuki de stem van haar moeder. Ze kijkt nog even naar mijn haar en staat dan op. Ik denk aan de eerste woorden van de speech die ze krijgt. En geloof het of niet, het regent niet meer!
Daar is de zon, zegt Yuki nu zelf, we gaan feestvieren.
En gelijk heeft ze. De zon is er altijd, wat voor weer het ook is.
Veel plezier deze zomer. Met mijn kleurrijke bedlinnen, elegante homewear en onze nieuwe porseleincollectie, ben je er hoe dan ook helemaal klaar voor.
Liefs van Pip
